Γιαλουράκης, Μανόλης

(Αλεξάνδρεια Αιγύπτου 1921 – 1987). Λογοτέχνης και κριτικός λογοτεχνίας. Οι γονείς του ήταν κρητικής καταγωγής. Σταδιοδρόμησε αρχικά ως δημοσιογράφος, συνεργαζόμενος με διάφορες εφημερίδες της Αιγύπτου. Το 1966 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου εργάστηκε σε διάφορους εκδοτικούς οίκους. Υπήρξε συντάκτης της Νέας Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας και της Μεγάλης Εγκυκλοπαίδειας της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Στη νεοελληνική λογοτεχνία παρουσιάστηκε για πρώτη φορά μέσα από τις στήλες του λογοτεχνικού περιοδικού Νεοελληνικά Γράμματα. Έγραψε μυθιστορήματα, κριτικά δοκίμια και ταξιδιωτικές εντυπώσεις, ενώ ασχολήθηκε επίσης με μεταφράσεις κ.ά. Σπουδαιότερα έργα του είναι: Δρόμοι του Νότου (1950), Παρίσι (1956), Κάιρο (1957), Πέτρος Μάγνης (1957), Πέτρες και χώματα (1957), Ο Καβάφης του κεφαλαίου Τ (1959), Σινά (1960), Κρήτη (1960), Ιστορία των ελληνικών γραμμάτων στην Αίγυπτο (1962), Αλεξάνδρεια (1963), Καζαντζάκης (1964), Η μεγάλη απόφαση (1966), Η Αίγυπτος των Ελλήνων (1967), Η Αλεξάνδρεια του Καβάφη (1974). Επίσης, πραγματοποίησε μεταφράσεις έργων των Σταντάλ, Βολτέρου, Φλομπέρ, Πιραντέλο, Μορουά κ.ά. Το 1960 τιμήθηκε με το Α’ κρατικό βραβείο ταξιδιωτικής πεζογραφίας για το έργο του Κρήτη.